ilk ve son şans

bu akşam, şans üzerine biraz kafa yorayım istedim. özellikle de, ilk ve son şans üzerine. kanımca insanı en değersizleştirici düşünce, bir diğer insanın, bir konunun, bir fırsatın, onun ilk ve son şansı olduğu düşüncesidir. sayısız ihtimallerin olduğu evrende, insanın kendini ilk ve son, yani tek bir şansa sahipmiş varsayması, değersizleştirici olduğu kadar saplantılı bir düşüncedir de. bu değersizleştirici ve saplantılı düşüncenin kaynağını, hemcinslerim için kendimce değerlendirdim ve insan biyolojisinde buldum. şöyle ki; insanın doğum sürecinin ilk anı olan, erkek üreme hücresi spermin, dişi üreme hücresi yumurta ile buluşması, yumurtayı hedefleyen sayısız spermin ilk ve son şansıdır. ilk şansıdır; çünkü yumurta, çeperini, ilk serimin aşmasından sonra, diğer spermlere kapatacaktır. son şansıdır; çünkü bir sperm, çeperi aşan ilk sperm olmazsa, ereğine ulaşamadan, yani bir zigota dönüşemeden, yok olacaktır. bence biz erkeklerin, biyolojik olarak, hayatın ilk ve son şansımız olduğunu kabullenmesi, daha spermken başlar. ve bu, bence hatalı düşünme biçimini, bilgi ve bilincimizi geliştirmezsek, başta karşı cinsle ilişkiler olmak üzere, sosyal hayatın her alanına uygularız. özellikle karşı cinsle ilişkiler açısından bu kabullenme, toplumsal yaşamın cinsiyet temelli sorunlarının da kaynağı gibidir. örneğin, bir ilişkide, bu kadın benim ilk ve son şansım düşüncesi, özünde saplantılıdır ve daha spermkenden gelen bu düşünce, ne yazık ki erişkinlik dönemindeki pek çok erkeği, toplumsal yaşamda, kadının hayatını zehir eden erkek tipine dönüştürür. böyle bir erkek tipine dönüşmemek için, her erkeğin, benim burada kendimce ve son derece amatörce kuramsallaştırmaya çalıştığım şekilde, yaşamın içindeki bilimsel gerçeklerden ilham alarak, kendi bilincini kendi oluşturacak düşünme gayretine ihtiyacı vardır. bu gayret, sağlıklı bir toplumsal yaşam ve karşı cinsle kurulacak sağlıklı sosyal ilişkiler için, her erkeğe düşen bir sorumluluktur.