yazdıkça

ben, kimse için, kimseye yazmıyorum. yalnızca kendim için, kendime yazıyorum. yazdıkça yaşamıyor, ölüyorum. öldükçe, ölümden kurtuluyorum. dünya gözümde küçülüyor. yollar kısalıyor. mevsimler bitiyor. yazdıkça yağmur oluyor, güneşi söndürüyorum. dermanlı derdime, dermansızlık oluyorum. gözlerimi gizliyor, kulaklarımla konuşuyorum yazdıkça. kısa çöpü çekiyorum her kelimemle. gitmek sancısını çekiyorum içime dert diye her nefes cümlemle. asırlara gün, günlere an diyorum satır satır. fikirlerimi savuruyorum çorak kağıda. gözyaşlarımı damıtıyorum içimde, arı duru olana değin. arı duru olunca da, hece hece, harf harf damlatıyorum fikirlerime. kesin olan her şeyi sürüncemede, sürüncemede olan her şeyi kesin eyliyorum her satır başında. bir paragraf sarı sıcak, bir paragraf ak zemheri oluyorum. sırası gelen her kelimem, ölerek can veriyor bir sonrakine. altı çizili düşlerim yığılıyor yalnızlığımın üstüne. noktalarım, son veriyor başlangıçlarıma. virgüllerim erteliyor sevincimi. her başlıkta, yok oluşumu tanımlıyorum. sessizlik olup inliyor, ses olup susuyorum gökyüzüne. ben, kimse için, kimseye yazmıyorum. yalnızca, kalemimi kırmamak için yazıyorum. ve yazdıkça, kalemimi kırıyorum.